De criticus in onszelf
Ik weet heus wel dat ik okee ben, ook al ben ik niet altijd de beste versie van mezelf.
En toch ervaar en voel ik dat soms 180 graden anders. Dan word ik overmand
door onzekerheid en dat laat ik maar moeilijk toe. Met meer gemak zet ik mijn masker
op en speel ik het stoere wijf. Vervolgens vind ik mezelf dan helemaal niet leuk.
Dan ben ik een harde mama die de grens van haar zachtmoedige zoon over gaat.
Of een chagrijnige vrouw die overal beren op de weg ziet. En vooral teruggetrokken
in mezelf. met mijn hart op slot. En tja…, des te meer ik mezelf dit kwalijk neem,
des te meer ik het onderdruk met als gevolg dat ik nog vaker word overgenomen
door mijn uitbarstingen. Zo kom ik in een vicieuze cirkel terecht waarbij ik
mij schuldig voel en ga malen. Dat maakt me vervolgens pisnijdig. Wat een moeite
om maar geen kwetsbaarheid te tonen.
Schaamte vs kwetsbaarheid
Mijn ervaring met kwetsbaarheid is ooit pijnlijk geweest. Ik heb mijzelf daarom
aangeleerd om stoer gedrag te laten zien en om extra hard te gaan werken als
er zich een emotie aandient. Tegen mijn eigen grens en die van anderen in.
Dat kost bakken met energie en eert geenszins de vrouw die ik nu ben.
Bovendien dient de pijn zich steeds weer opnieuw aan. Net zo lang totdat ik het
aandacht geef en mezelf even niet groter probeer te maken dan noodzakelijk.
Binnen in mij zit dus een criticus (met niet-helpende overtuigingen) die een te
grote rol speelt als het gaat om het uiten van mijn gevoelens. Met als resultaat dat
mijn criticus de realist in mij volledig buiten spel heeft gezet, en ook de dromer
in mij krijgt zo geen schijn van kans. Dit gaat zo niet. Ik moet mezelf laten zien…,
want ik wil een bloeiende praktijk! Het is de hoogste tijd om alle gene overboord
te gooien en de confrontatie met mijn hart aan te gaan.
Open en eerlijk met alle angst om afgewezen te worden van dien.
Deze blog is de eerste stap. Poeh hee.
Herken jij je ook in een soortgelijk verhaal, bel of mail me dan gerust.
Er is niets vervelender dan aanmorrelen zonder dat je weet hoe je kunt veranderen.
Ik begeleid je graag om de beste versie van en voor jezelf te worden.
Wat je nu alvast kunt doen
Thuis kun je alvast een oefening doen: Sta eens stil bij het moment dat je geïrriteerd reageert, je terugtrekt of een ander signaal waarneemt waaraan jij merkt ‘oeps, daar ga ik weer’. Sluit dan je ogen en vraag jezelf eens af wat eraan vooraf gaat. Wat gebeurt er precies waardoor jij in je valkuil trapt. Wat raakt jou? Soms is het een stem, een bepaalde blik of een specifieke houding die je kan laten ontploffen, terwijl je gezonde verstand hier niets van begrijpt. Jouw lichaam (jouw onderbewustzijn) slaat echter alle ervaringen op, ook wanneer je paniek of angst hebt gevoeld. Als dat op jonge leeftijd is geweest en je nog niet kon praten, dan weet jouw bewustzijn hier niets van. Je lichaam herinnert het zich nog wel en reageert instinctmatig. Dit verklaart meteen waarom je op een ogenschijnlijk onbenullig voorval zo heftig kunt reageren. Heel vervelend wanneer je in deze situatie zit, maar… je kunt dit veranderen – allereerst door het te accepteren.
Omhels je imperfectie
Wij mensen maken namelijk dagelijks – tot aan onze dood – hersenverbindingen (neuronen) aan en zo kun je die oude verbindingen vervangen voor nieuwe verbindingen die staan voor de mens die jij diep van binnen al bent. Ik verkoop je geen lot uit de loterij door te zeggen dat het in een week gepiept is, én toch verzeker ik je dat het lukt! Gun het jezelf om eens aandacht te besteden aan je binnenkant. Ik leer je graag je imperfectie omhelzen. Er zijn prachtige oefeningen om hiermee aan de slag te gaan. Gun je jezelf!